Plener Komunijny ;)

Ja już mam naprawdę taką dużą Córcię :)

Przygotowania do uroczystości komunijnych 

wiązały się z niemałą dawką stresu, 

poświęconego czasu i miliona drobiazgów do ogarnięcia.

Czy o wszystkim pamiętamy, czy krawcowa zdąży uszyć sukienkę,

 czy modlitwy zaliczone,

czy za mało jedzenia czy za dużo, 

czy damy radę wszystko przygotować na czas

 (przyjecie robiliśmy w domu) 

czy będzie pogoda?!!?

Najbliżsi pomagali nam na ostatniej prostej,

 zarówno w kuchni jak i w dekoracjach -

 nie zapomnę tych naręczy białych bzów, gałązek jabłoni i zawilców

 przywiezionych przez Mamę i Babcię na taczce

 a potem układanych w wazonach przez kilka kobiet jednocześnie :)

Uff....a potem chwila moment,

 w wielkim kościele nawet swego dziecka dobrze nie widziałam,

 pogoda najgorsza z możliwych, więc i samo przyjęcie nie trwało długo, 

bo ileż można siedzieć przy stole ;)

Ogród owiany zimnym wiatrem i siąpiącym deszczem nie chciał nas ugościć.

Córcia moja roztrzepana i stroniąca raczej od damskiej elegancji 

(sama sukienka była wyzwaniem, gdyż dziecko wznosiło oczy do nieba
 na sklepowe propozycje pełne tiulów, wstążeczek, różyczek,

 nie mówiąc już o rękawiczkach, bolerkach, wiankach i innych cudach)

 przebrała się w krótką sukieneczkę zaraz po obiedzie 

a tym samym nie zdążyłam jej zrobić żadnego normalnego zdjęcia w komunijnym stroju.

 W związku z czym czułam niedosyt jakiś, 
żadnego uchwyconego momentu w uroczystym stroju, 
żadnej zatrzymanej w ciekawym kadrze chwili...

Korzystając jednak z Białego Tygodnia (obie się wystroiły w suknie - a co ;) ) ,

zaraz po wczorajszej wieczornej mszy,

powiozłam moje panny prosto na pola za domem 

i w blasku ostatnich nikłych promieni majowego słońca

 powstała expresowa sesja komunijna :)

Ja je przeganiałam po drodze, 

wpędzałam w rzepak i pospieszałam, bo zaraz słońce całkiem zniknie,

a one dzielnie mi pozowały, choć nie obyło się bez wygłupów ;)

Ja się mam z Nimi a One ze mną :)

♥♥♥